De zaallichten gaan uit. Even is het pikkedonker in het kleine theater. De muziek zwelt aan en gaat dan over in het geluid van harde regen. Lampen floepen aan en zetten de toneelvloer en het decor in een subtiel licht. Het publiek is doodstil.

Trrrrrrrrrrrrrrrrrr!

Met een natte regenjas over m’n schouders geslagen trek ik een grote rolkoffer achter me aan het podium op. Ik zet de koffer neer, draai me om en zeg:

– Zo! U bent weer thuis.

De vrouw die achter mij aan het podium op was gelopen, geeft me een biljet van 10 euro. Ik frommel de fooi in mijn broekzak en zeg:

– Bedankt. Nog een fijne avond.

En af.

Meer kan ik er niet van maken

Mijn bijna 4 seconds of fame als taxichauffeur in een avondvullend toneelstuk. Maar wat waren ze fijn.

Waren ze belangrijk? Niet echt.

In de proloog van het toneelscript stond: ‘Een vrouw komt op. Koffer, reisspullen. Eventueel een taxichauffeur die haar spullen binnen draagt, betaald wordt en gaat.’

Eerst wilde de regisseur – met zijn minimalistische inslag – er niet aan. Wat niet nodig is voor de verhaallijn: eruit. Maar om een of andere reden stemde hij toch toe. (Het kán zijn dat ik er elke repetitie weer over ben begonnen.)

Wel doodeng natuurlijk

Want al was het maar voor even, ik moest wél als eerste dat podium op. En stel dat het publiek zich zou afvragen: wat doet die rare vrouw met die koffer in hemelsnaam op het podium. Of dat ik struikelde, m’n tekst vergat of heel erg moest niezen …

Nadat de regisseur had toegezegd ging ik steeds meer twijfelen aan mijn rolletje. Wat voegt zo’n personage nou toe? Niks toch.

Ik zwakte de rol zo af dat er niets meer van over was

Tot het moment dat ik dacht: maar wacht eens even. Die taxichauffeur heeft natuurlijk wél een functie in het geheel. Ze zet in één keer de setting van het toneelstuk neer.

Het publiek begrijpt meteen hoe de situatie is: het is rotweer, een vrouw wordt thuisgebracht door een taxi. En het is avond. Allemaal dankzij mijn ieniemienie rolletje!

Dus ik ben blij dat de regisseur de rol niet schrapte, ondanks mijn verzoek.

Zichtbaarheid

Hier in mijn werkkamer, schrijvend aan mijn laptop, heb ik er geen moeite mee. En ook niet als ik straks op Send klik om deze mail te versturen. Ik spreek me uit, verkondig mijn mening. Over businesscoaches, plofcontent en clichés.

En ja ja, bla bla. Als ondernemer moet je zichtbaar zijn. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn klanten. Die vinden het vaak wel doodeng om op hun website of blog hun eigengereide visie te geven. Terwijl dat zo nodig is.

Natuurlijk ben ik een bureauridder

Stoer als niemand het ziet. Minder stoer als iedereen zit te kijken. Video vind ik wel een uitdagend dingetje. Maar dat gaat veranderen! Al is het maar omdat ik het stiekem wel ontzettend leuk vind. Daarom zit ik nu ook ‘bij het toneel’.

Heb jij hulp nodig bij het bereiken van je klanten?

Neem gerust contact op, ik denk graag met je mee.